آخرین مطالب
امکانات وب
چو پِل در مازرون
چِن سال دِمبال‌تر اون ماقع که پِل آهِنی یا سیمانی وِجود نِداشته مَردِم با سختی روخنه جه رَد بینه که خَله خطر داشته. حتی آدِمها و وِشون مال ره او وَرده همین وِسته به فکر چوپِل بِساتن دَکِتِنه.
چِتی چو پِل ساتِنه؟
اَبّل اِستا کارا با کومِک مَردِم دِطرف روخنه ره پایه زونه. اگه جایی سنگ گتی دَیبو وِره بعنوان پایه‌ی پل استفاده کردنه.
اگه گت سنگ دَنی‌بیبو دِطرف روخنه ره چوکَل وَندِستنه یا پرچیم کِردنه بعد ونه دِله ره با سنگ چینه زونه تا پایه‌ی پِل شکل بَیره.
بعد از این مَرِله دِتا پایه‌ی سر ره، دِتا تنه‌ی داری که بِلِند و کِلفت بییه اِشتنه. قسمت بالای تنه‌ی دار ره جِفت هم تخته یا گردِ چو زونه تا صاف بَوّه و رِحات وِنه سر جه یِر و یور هاکِنن.
الان از چو پِل کمتر استفاده وونه. چو پِل تا اَبّل دهه پنجاه بر روی خَله از روخنه‌های مازرون دَئییه اِسا وِشونه جا پِل آهنی و سیمانی بِسات بَیّه.
« گَگه جان، دِدا جان؛ مازرونی گب بَزن تا این زِوون نَمیره »
دوستعلی علیخانی/ مرداد نود ونه
برچسب : نویسنده : cbenaft2 بازدید : 177